people are strange

F L Y N N  E L Y E S

urodzony ósmego stycznia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego czwartego roku

uczeń czwartej klasy liceum, syn pijaka spod sklepu oraz prostytutki

Jego historia nie jest zbyt ciekawa. Otóż, w roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym trzecim jedyny syn wziętego prawnika, niejaki Ethan Elyes, miał brać ślub. Z młodziutką, słodką śpiewaczką, Amandą. W wieczór kawalerski Ethan zaciągnięty został do klubu ze striptizem, gdzie poznał piękną prostytutkę, Tarę. Nie mógł jej się oprzeć, dopuścił się więc zdrady tuż przed ślubem. Jak gdyby nigdy nic, przysięgał następnego dnia Amandzie miłość i wierność przed ołtarzem. I wszystko byłoby pięknie, gdyby parę miesięcy później w ich życiu nie pojawiła się ciężarna Tara. Na nic zdały się błagania, procesy. Testy ojcowskie wykazały jednoznacznie, kto jest ojcem jej dziecka. Ethan został porzucony przez Amandę, ośmieszona rodzina zerwała z nim wszelkie kontakty, zostawiając go z niczym. Ethanowi nie pozostawało nic innego, jak zaczepić się owej prostytutki. Nie miał nawet mieszkania. Dalej było już tylko gorzej. Coraz więcej alkoholu, coraz więcej kłótni, wreszcie narodziny małego chłopca, o którego nikt nie dbał od samego początku. Jak on w ogóle się uchował?

Sam nie dba o nic, bo nie ma o co. Rodzice nie nauczyli go, jak to jest mieć szacunek do czegokolwiek. Tym bardziej, do siebie. Nie dba o to, jak wygląda, jak się czuje. Nie rusza go ból. Lubi wdawać się w bezsensowne bójki, lubi robić sobie krzywdę, właściwie nie miałby nic przeciwko, gdyby w końcu umarł. Bo kogo by to obeszło? Jego nie. Wszystko mu jedno. Może nie jeść, może nie pić. Pewnie dlatego jest chudy, jak patyk i wygląda, jak siedem nieszczęść. Od używek nie stroni, co też urody i wdzięku mu nie dodaje. To nie jest tak, że on jest niegrzeczny, niekulturalny. Jego po prostu nic nie obchodzi. Do szkoły chodzi, jeśli nie ma nic lepszego do roboty. A zwykle nie ma. Z ludźmi, z własnej woli, nie rozmawia. Nawet z ładnymi dziewczynami. Na takie woli się pogapić. Nie ma nawet aspiracji, by je przelecieć. Nie jest najbardziej urokliwym i szarmanckim chłopakiem na świecie, poza tym zwyczajnie nie ma ochoty na podrywy. Woli sypnąć kasę i wynająć jakąś prostytutkę, do której wcale odzywać się nie musi. Bo potrzeby ma, jak każdy facet, które trzeba zaspokoić. Dlaczego miałby się wstrzymywać? Inteligencji odmówić mu nie można. Kto miał okazję z nim porozmawiać, bywa wręcz zszokowany tym, ile chłopak wie. Po prosty szybko zapamiętuje, załapuje, przetwarza, analizuje. Iście logiczny umysł. Gdyby chciał, uczyłby się pewnie całkiem nieźle i miałby przed sobą całkiem niezłą przyszłość. No właśnie, gdyby chciał. Ale nie widzi w tym sensu. Nie ma celu. Żyje z dnia na dzień, poszukując. Dość desperacko, trzeba przyznać. Bywa, że i on nie ma sił. Że mu ręce opadają. Stąd słabość do używek, okaleczań, czy nawet prób samobójczych. Nie, Flynn nie jest zgorzkniałym chłopakiem, który ma pretensje do wszystkich i wszystkiego wkoło. Wręcz przeciwnie. Uśmiech nierzadko można ujrzeć na jego twarzy. Trochę nieobecny, oczy zamglone, ale zawsze. Szybko jednak popada w skrajne emocje. Od euforii, przez histerię, po wściekłość. Nigdy nie wiadomo, jak zareaguje i czego się po nim spodziewać. Nigdy nie kłamie. Wręcz przeciwnie, rozpowiada dokoła, co myśli. Stały bywalec imprez, na których jednak rzadko bawi się w innymi. Woli obserwować. Kochający tylko swoją starą, zniszczoną już bardzo gitarę. Posiadacz całkiem niezłego głosu. Nie wierzy w przyjaźń, miłość, żadne głębsze uczucia. Każdy ma we wszystkim jakiś interes i pilnuje tylko własnego nosa. Z takiego założenia wychodzi Flynn. Rzadko przebywa w domu. Spotkać można go wszędzie. Jak włóczy się samotnie po mieście i poza nim. Jak pije w jakimś barze, bawi się w klubie, przesiaduje nocami w parku albo gra na gitarze na ulicy, zbierając pieniądze na alkohol, papierosy, narkotyki, prostytutki, czy inne przyjemności. Niezdolny, w swoim przekonaniu, do żadnych uczuć wyższych. Nic go nie rusza. 

Wygląda niedbale. W starych, zniszczonych trampkach chodzi od lat. Ubiera w to, co znajdzie w domu. Po ojcu, jego znajomych albo klientach matki, którzy zbyt pospiesznie się ubierali. Ewentualnie to, co sam wynajdzie za jakieś grosze. Najczęściej po prostu jakieś stare dżinsy i równie stara koszula albo tshirt. Po co zwracać na to uwagę? Jest wysoki, i to nawet bardzo, mierzy bowiem sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu. Do tego chudy jak patyk. Szczupła twarz, z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi, szczęką, nosem. Dość pełne usta, niedbały zarost. Burza wiecznie roztrzepanych, ciemnych włosów i równie ciemne, wiecznie zamglone oczy. 

Oto i Flynn.

[Hej ho! :D No to tego, zapraszam do wątków z Flynnem :D Wbrew pozorom, nie jest z nim tak tragicznie i da się coś z niego wykrzesać :D]